***

Երեկ տխուր, այսօր ուրախ,
Ալիքի պես ծափ եմ տալիս,
Երեկ` դեպի անհայտություն,
Այսօր դեպի ափ եմ գալիս:

Լուռ ժպտում եմ փոքր ու մեծին,
Կամ ծիծաղում խենթի նման,
Ինձ բաշխում եմ ավազներին
Անապատի գետի նման:

Ինձ բաշխում եմ անմնացորդ,
Իմ ժպիտներն ու՞ր են տանում.-
Ծիծաղիս մեջ ամեն անցորդ
Հոգնած հոգին է լվանում:

Վաղը երբ որ մշուշ լինի,
Եվ արցունքներ ծնվեն ցավից,
Գուցե մեկը փոքրիկ մի կայծ
Ետ բերի ինձ իմ ծիծաղից:

 

ԵՐԵԿՈ

Ճոճվեցին լապտերներդ:
Շներդ համբուրվելով անցան:
Կատուները թախծից կծկվեցին
Տանիքներիդ վրա:
Երգերդ չերգված վերջացան:
Սանդուղքներից կախված ստվերները
Ելան վեր,
Իջան ցած,
Հոգնեցին,
Քարացան:-

Սև նարնջի պես քամեցի ես գիշերդ,
Ու ափիս մեջ մնաց դեղին մի արշալույս:

 

***

Իմ կապույտ արցունքները
Կախվում են իմ սև բիբերից,
Որպես դժվար ծնվող պտուղն իմ աչքերի:
Կախվում են, ինչպես հոգսը,
Եվ ինչպես թեթևացումն հոգսի,
Եվ աչքերիս լույսն է արդեն շաղվում.-
Իմ կապույտ արցունքները իմ սև բիբերից
Կախվում են առանց հենարան,
Ինչպես որ լույսն է լույսից կախվում:

***

Ապրում ենք իրար հետ, ապրում ենք,

Դու՝ քո խոհերով, ես՝ իմ,

Գգվում ենք, իրար հետ համբուրվում ենք,

Սիրո՞ւմ ենք իրար, եսի՞մ…

Լուսինը արծա՞թ է, ոսկի՞ է,

Թե՞ պլատին է ամենաթանկ, 

Կարևորն այն է, որ լուսին է,

Եվ չի մեռնելու անհիշատակ:

 

ԱՅԴ ԲՈԼՈՐԸ ՎԵՐՀՈՒՇ Է

Եթե ձյուն է գալիս,

Եթե սպիտակ ձյան մեջ

Սև մեքենաներ են պառկած

Իմ պառկած սիլուետի նման,- 

Այդ բոլորը - վերհուշ է:

 

Եթե իմ դեմքի մազը երբեմն աղվամազ է,

Եթե ոտքերս երբեմն ծուռ են,

Քայլելիս սայթաքում եմ ես,

Այդ բոլորը - վերհուշ է:

 

Եթե լացել եմ ես քեզ համար,

Եվ արցունքներիս մեջ կապույտ կրակներ են եղել,-

Այդ բոլորը - վերհուշ է:

 

Իսկ ինձ համար - ուշ է,

Իսկ քեզ համար - ուշ է:

 

Ծառերի մեջ գլորվող լուսնի ետևից

Գլորվում է թևավոր մանուկների մի խումբ:

 

Ռազմիկ Դավոյանը մահացել է հունվարի 11-ին։