Ուզում եմ կորչել, չքվել հավիտյան

Այս շրջապատի անտարբերության

Սառուցյալ դաշտից,

Այս համատարած մտքի երաշտից,

Այս զրահակիր սնափառության

Համաճարակից,

Այս ամեն տեսակ ախտ ու վարակից

Ուզում եմ չքվել, կորչել հավիտյան:

Ուզում եմ փրկվել

Փրկություն կոչվող այս գերությունից,

Ամենակարող այս անտերությունից:

Եվ այս տերության անտիրությունից,

Նրա վաղաժամ այս ծերությունից,

Իմ համբերատար համբերությունից,

Իմ թուլությունից, իմ թերությունից

Ուզում եմ փրկվել-չքվել հավիտյան:

***

Երբ ոտքի վրա քրտնում է քամին,

Եվ արտասվում է մամուռը քարին,

Ծծկեր գարունը, բարուրը քանդած,

Ակնթարթներով, ժամով մեծանում

Եվ իր թաթերով հոգին ավանդած

Ձմեռվա դեռ թարմ

Շիրիմին ծաղկի սերմեր է ցանում

Եվ հեռվից հեռու ձեռքով է անում,

Որ հարավներից թռչունները գան,

Գան ու տեր կանգնեն իրենց տեղուտան…

Սարյակ, առաջինն այդ դո՞ւ ես եկել,

Քեզ նվեր մեր այս երկինքը, մեկ էլ

Ինչ որ աշխարհում սիրտդ կամենա:

Ես ու աշխարհն ենք, կամ ես, կամ էլ նա.

Քեզ պատիվ կանենք, ուր էլ որ լինես,

Դու հազար բարով նոր բույնդ շինես:

***

Դու ուզեցիր, որ ես

Քեզ տիրություն անեմ,

Ու ես անտեր մնամ:

Ամեն, ամեն ինչ տամ,

Տեղը ոչինչ չառնեմ,

Ու քեզ ընկեր մնամ:

Դու իմ արևն առար

Եվ ուզեցիր, որ ես

Շնորհակալ լինեմ,

Ես անարև մնամ,

Բայց քո բախտի համար

Արևագալ լինեմ:

Դու ուզեցիր, որ ես

Քեզ թողնեմ ու գնամ,

Բայց և քոնը լինեմ,

Արցունքի մեջ մնամ

Ու սգի մեջ մնամ,

Եվ քո տոնը լինեմ:

Դու ուզեցիր, որ ես

Փոխվեմ հազար անգամ,

Բայց և հինը լինեմ:

Քեզ ուրիշին տվիր

Եվ չուզեցիր անգամ,

Որ ես իմը լինեմ:

Դու ուզեցիր, որ ինձ

Քո մեղքերով չափեմ

ՈՒ մեղքի տակ մնամ,

Քո մեղքերի վրա

Իմ աչքերը փակեմ

Եվ անգիտակ մնամ:

Գուշակեցեք, խնդրեմ,

Մարգարեներ, հիմա,

Ես ձեր ճորտը լինեմ,

Թե մինչև ե՞րբ պիտի

Ես իմ տան մեջ՝ միակ

Ավելորդը լինեմ:

***

Քամին սարերից

Առաջին ձյունի

Փոշին է բերում

Եվ շաղ է տալիս

Բոբիկ ոտներիս

Ու փշաքաղված

Մազերիս վրա:

Շապիկիս փեշքից

Ու թևքից կախված

Մաշված,գույնզգույն,

Խաշամանման

Կարկատանները

Պոկում է քամին,

Խառնում ծառերից

Թափվող խաշամին…

Խաշամ, ինչ խաշամ,

Թեժաթուխ լավաշ.

Տավարն ուտում է

Ու չի կշտանում:

Ես լուռ նստել եմ

Կապույտ մի քարի,

Կապտել եմ ես էլ

Եվ կապույտ քարից

Տարբերվում եմ ես

Այնքանով միայն,

Որ ես դողում եմ,

Քարը չի դողում:

Գյուղ տանող ճամփով

Գնում է հայրս`

Ցախը շալակին.

-Ցու՞րտ է,-հարցնում է:

-Տաք է ,-ասում եմ:

-Քարին մի նստիր,

Վեր կաց,-ասում է:

-Տավարն,-ասում է,-

Լույսով չբերես:

Ասում է, գնում…

Անցել է ուղիղ

Քառասուն տարի:

Հիշեցրի երեկ,

Հայրս լաց եղավ:

Ինչո՞ւ հիշեցրի...