VNews Culture-ի զրուցակիցն է Ալ. Սպենդիարյանի անվան օպերայի և բալետի ազգային ակադեմիական թատրոնի տնօրեն, դիրիժոր, ՀՀ վաստակավոր արտիստ Կարեն Դուրգարյանը:

Մաեստրոյի հետ հարցազրույցով եզրափակում ենք մեր` մեկ տարի առաջ նախաձեռնած բալետի մասին հեղինակային հարցազրույցների շարքը, որի շրջանակում ներկայացրել ենք Հայաստանում և արտերկրում պարող բալետի 40 արտիստի գործունեություն: Մեր բոլոր հարցազրույցները` այստեղ:

 

Մաեստրո, շնորհակալ եմ, որ Ձեր գերզբաղված գրաֆիկում ժամանակ հատկացրիք այս հարցազրույցն ունենալու համար:

-Ես եմ շնորհակալ:

Թույլ տվեք շնորհավորել Ձեզ Ալ. Սպենդիարյանի անվան օպերայի և բալետի ազգային ակադեմիական թատրոնի տնօրենի պաշտոնում վերընտրվելու կապակցությամբ: Ի՞նչ պլաններ կան ապագայում:

-Ամբողջ գործընթացը, թատրոնի քաղաքականությունը գծագրված է մինչև 2027 թվականը: Այս տարի ես խոսք էի տվել, որ կլինեն նոր ներկայացումներ, և այդ շարքը շարունակվում է: Վերջերս ներկայացանք «Տուրանդոտ» օպերայով, դրանից առաջ «Մուկո» ներկայացումն էր երեխաների համար: Հոկտեմբերի 9-ին նախատեսվում է «Կարապի լիճը» բալետի պրեմիերան: Մենք այդ մասին առանձին մեծ հանդիպում կկազմակերպենք և կխոսենք: Մինչև տարվա վերջ էլ նոր ներկայացումներ կլինեն, որոնց մասին ես այս պահին փակագծեր չեմ բացի: 2024-ի համար նույնպես կան բազմաթիվ ծրագրեր: Տարին լինելու է շատ հետաքրքրական, որովհետև բեմահարթակ են բարձրանալու հայ կոմպոզիտորների ստեղծագործությունները, ազգային ներկայացումներ, և հաջորդ տարին կլինի, այսպես ասենք, շատ հայկական փունջ: Եվ հուսամ, որ շատ լավ նախագծեր կլինեն, որովհետև հայ կոմպոզիտորների ստեղծագործությունները կբեմադրեն օտարազգի ճանաչված ռեժիսորները, և ես փորձելու եմ այդ կապը հաստատել մեր և դրսի թատրոնների միջև, որպեսզի ազգային նյութը կարողանանք հանել արտասահմանյան բեմ: Մենք պարտավոր ենք հայ կոմպոզիտորների ստեղծագործությունները ցույց տալ դրսի թատրոններում:

Որպես ակադեմիական թատրոնի երկարամյա հանդիսատես` չեմ կարող չնշել մինչև Դուք և Ձեզանից հետո օպերային թատրոնում եղած փոփոխությունների մասին՝ նոր ներկայացումներ, խաղացանկի թարմացում, ներկայացումների քանակի ավելացում, անգամ ներկայացումների որակն է փոխվել:

-Շնորհակալ եմ շատ Ձեր գնահատականի համար, Հավատացե՛ք, ես ինքս այդքան էլ գոհ չեմ, որովհետև որակի վրա պետք է անընդհատ աշխատել: Իհարկե, ունենք շատ տաղանդավոր թիմ՝ երգիչներ, արտիստներ, շատ տաղանդավոր երիտասարդներ, փորձառու ավագ գործընկերներ,  բայց պետք է անընդհատ աշխատել՝ որակը բարձրացնելու համար:

Եթե խոսենք բալետային ներկայացումների մասին, պրեմիերայի օրը, կամ հետո առաջին մի քանի ներկայացումներից հետո որակը միանգամից ընկնում է: Դա առաջին հերթին վերաբերում է կորդեբալետին: Եթե մենակատարները կարողանում են պահպանել որակը, ապա կորդեբալետի պարագայում այդ համաչափությունն ընդհանրապես կորչում է: Ինչպե՞ս անել, որ այդ որակը միշտ պահպանվի:

-Իրականում, ես Ձեզ հետ համաձայն չեմ: Խոսքն այն մասին է, որ կորդեբալետի աշխատանքներն ընթանում են ամեն օր, ու շտկումների համար, ընդհանրապես ցանկացած տեսակի շտկումների համար մենք հրավիրում ենք մասնագետների նաև դրսից: Հետևաբար, կորդեբալետի մասին վատ խոսելը համարում եմ կեղծ ու սխալ, որովհետև, որպեսզի գնահատական տալ կորդեբալետին, պետք է գալ դահլիճ ու տեսնել, թե նրանք ինչպես են ամեն օր աշխատում:

Աշխատանք գուցե կա, բայց բեմի վրա միշտ չէ, որ դա երևում է:

-Ներողություն, ես Ձեզ հետ համաձայն չեմ, և պետք է ասեմ, որ շատ թատրոններում էլ կարող եք տեսնել վրիպակներ, ու այդ վրիպակներն անցնում են շտկման ուղի: Ու այդ շտկվելու միակ տարբերակն ամենօրյա աշխատանքն է:

Դուք գո՞հ եք արտիստներից:

-Ես ընդհանրապես ոչ մի բանից գոհ չեմ: Նույնիսկ իմ աշխատանքից գոհ չեմ (Ծիծաղում է - Հեղ․):

Ամեն տարի թատերաշրջանը բացվում է մեր ազգային բալետով՝ «Գայանե»-ով:

-Նայած ժամանակահատված, իրականում ֆիքսված չէ, թե ինչով կբացենք: Բայց այս տարվա թատերաշրջանը մենք բացելու ենք բացօթյա ելույթով, որը տեղի կունենա Թումոյի այգում:

Խոսելով Գայանեի մասին` Դուք գո՞հ եք այդ ներկայացումից:

-Դուք ի՞նչ նկատի ունեք` հարցնելով «գոհ եք»:

Այն, որ 2023 թվականին ներկայացվում է ներկայացում, որի լիբրետոն բավականին հին է:

-«Սպարտակ» բալետն ավելի հին է: Չի կարելի ազգային արժեքները, որոնք սիրված են հանդիսատեսի կողմից, նետել մի կողմ: Դա նույնն է, որ հիմա որևէ պատմամշակութային շենք բռնենք ու քանդենք: Այն մտածելակերպը, թե ներկայացումը հին է, կարծում եմ` նրանից է, որ մարդը թատրոն չի սիրում և կարծիք է հայտնում: Հանդիսատեսը գալիս և նայում է այդ հրաշք բալետը, և տոմսերի վաճառքը ցույց է տալիս, որ «Գայանե» ներկայացումը սիրված է:

Դուք վստահաբար լսել եք քննադատությունները, կարծիքները լիբրետոյի․․․

-Իսկ Դուք գիտե՞ք` լիբրետոն ինչպե՞ս է գրված եղել:

Ես հիմա իմ կարծիքը չեմ ներկայացնում, այլ փոխանցում եմ այն արվեստագետների, բալետմեյստերների տեսակետերը, որոնք պարբերաբար հրապարակային անդրադառնում են․․․․

-Այդ մասնագետները, որոնք ունեն կարծիք, իրենք իրավունք ունենք կարծիք ունենալու:  Բայց ինձ հետաքրքիր է՝ արդյո՞ք իրենք գիտեն Արամ Խաչատրյանի միտքն ինչպիսին է եղել: Եվ ես Ձեզ պետք է ասեմ, որ Խաչատրյանը շատ գոհ էր բալետից: Ես չեմ կարողանում հասկանալ, երբ ասում են, որ «Գայանեն» ժամանակավրեպ է: Մի բան է, որ քոնն է, և դու ասում ես, որ ես այն չեմ սիրում, մեկ այլ բան, որ վատն է: Ես չեմ կարողանում հասկանալ դա: Նույն բանն է, որ ասենք` Գյումրու այս շենքը հին է՝ կառուցված է 1905 թվականին: Եվ ի՞նչ անենք, քանդե՞նք այն:  Եթե Դուք համաձայն եք քանդել, ես Ձեր սերնդի հետ համաձայն չեմ:

«Գայանե»-ի մասին ես իմ տեսակետը չեմ ներկայացնում, այլ փոխանցում եմ մի շարք՝ հանրությանը հայտնի մասնագետների տեսակետերն ու ցանկանում ստանալ Ձեր տեսակետը: Վստահ եմ՝ այդ կարծիքները Դուք էլ եք լսել:

-Եվ այն մասնագետը, որն ասելու է՝ «եկեք այս շենքը քանդենք», ես իր հետ համաձայն չեմ լինելու: Հանդիսատեսը սիրում է այս ներկայացումը և վե'րջ: Եվ այն գույները՝ Մինասի հայկական գույները, ինձ համար շատ լավն են: Եվ որևէ մեկը եթե կասի` Վիլեն Գալստյանը վատ բալետ է բեմադրել, դա իր կարծիքն է, ինքն իրավունք ունի կարծիք հայտնելու: Ես իր հետ համաձայն չեմ, որովհետև Վիլեն Գալստյանը շատ լավ բալետ է բեմադրել:

Օպերային թատրոն Ձեր վերադարձից հետո խաղացանկ վերադարձավ «Սպարտակ» բալետը, որը 2018 թվականից չկար:

-Գիտեք, ես չեմ ուզում դա կապել իմ վերադարձի հետ, որովհետև խորապես համոզված եմ, որ «Սպարտակ» բալետը Յուրի Գրիգորովիչի բեմադրությամբ պետք է լինի մեր խաղացանկում: Տարբեր բեմադրիչներ կարող են անդրադառնալ «Սպարտակին», և կարող եմ ասել, որ մոտ ապագայում կտեսնենք բալետը նոր բեմադրությամբ: Կարող եմ ասել, որ գուցե «Գայանեն» էլ լինի նորովի բեմադրված, բայց դա չի նշանակում, որ հինը պետք է հանես և միայն նորը թողնես: Նույնը վերաբերում է «Անուշ»-ին: Մենք ունենք հին՝ 30 տարեկան «Անուշ» օպերա, և նրա կողքին մենք կարող ենք ունենալ այսօրվա ռեժիսուրայի ընթերցումը: Բայց դա չի նշանակում, որ հինը պետք է հանել: Պետք է լինի և՛ նա, և՛ նա:

Խոսենք նաև ժամանակակից ներկայացումների մասին: Դրանք խաղացանկում այնքան էլ շատ չեն՝ 2-3 ներկայացում:

-Ի՞նչ է նշանակում ժամանակակից բալետ, ի՞նչ ոճի ժամանակակիցի մասին ենք մենք խոսում: Վստահ եղեք, որ տարեկան գոնե երկու ժամանակակից բալետային ներկայացում կունենանք դրսից հրավիրված մարդկանց շնորհիվ: Դա էլ է ուղղվածություն: Թատրոնը պետք է ունենա տարբեր ձեռագրերի ներկայացումներ: Հետևաբար, նույն «ժամանակակից» բալետի անորակ ներկայացումներն էլ խաղացանկից դուրս կգան: Եվ շուտով Դուք կլսեք այդ մասին:

Կա՞ն ներկայացումներ, որոնք երազում եք տեսնել Օպերային թատրոնի բեմում:

-Առաջինը «Կարապի լիճն» է, որը, Աստծո կամքով, հոկտեմբերի 9-ին կհանենք բեմահարթակ: Դա միայն իմ երազանքը չէր: Երկու սերունդ հնարավորություն չի ունեցել այդ բալետը պարելու: Եվ որևէ մեկը չի հարցնում՝ ինչո՞ւ: Այն քննադատները, որոնց մասին Դուք խոսում եք, ես արդեն հասկանում եմ՝ ինչ եք ասում, ում նկատի ունեք: Այդ մարդկանց չենք հարցնո՞ւմ՝ ինչո՞ւ ոչինչ չեն արել:

Հիմա հարցնում ենք` իսկ ինչո՞ւ չեն արել:

-Ես էլ Ձեզ եմ հարցնում՝ ինչո՞ւ չեն արել: Այդ մարդիկ հնարավորություն ունեին՝ թո՛ղ անեին: Եթե իրենք կարծիք ունեն, որ դասական ակադեմիական բալետն իրավունք չունի լինել թատրոնում, ես այդ թեզի հետ համաձայն չեմ: Հակառակ դեպքում Պարարվեստի քոլեջն էլ պետք է փակենք, որովհետև այնտեղ ստանում են ակադեմիական կրթություն:

«Մարդուկ-Ջարդուկի» հաղթարշավը, ամիսներ շարունակ sold out-ները․․․

-Հիմա ես ուզում եմ Ձեզ հարց տալ` ինչո՞ւ 90 տարեկան թատրոնում այդ «Մարդուկ-Ջարդուկը» երբևիցե չի եղել: Ինչո՞ւ: Հիմա կա: Լավ է, թե վատ, դրա գնահատականը ես չեմ ուզում տալ: Իմ գործն այն է, որ կարողանամ ապահովել առավելագույն հնարավորություն, որպեսզի արտիստին պահեմ թատրոնում: Որևէ մեկը չի ասում, որ «Մարդուկ-Ջարդուկի» շնորհիվ բալետային խմբի աշխատավարձը բարձրացավ:

Արտիստները բոլորն ասում են:

-Դեեե: Ես չեմ ուզում հիմա ճշտել, թե ով ինչ է ասում: Մարդիկ ունեն ելույթավճարներ: Հիմա դա լա՞վ է, թե՞ վատ: Ոչ ոք առանց աշխատավարձի պատրաստ չէ, սիրելով հանդերձ իր մասնագիտությունը, աշխատել: Դուք պատրա՞ստ եք:

Եթե դա գաղափարական որևէ աշխատանք է, որի կարևորությունն ինձ համար սկզբունքային նշանակություն ունի, պատրաստ եմ, բայց մշտապես՝ ոչ:

-Ինչո՞ւ: Իսկ որտե՞ղ է էնտուզիազմը, հոգեվիճակը, որ դա պետք է անել:

Դե պետք է դիմացի կողմն էլ մոտիվացվի, իսկ ֆինանսը ժամանակակից աշխարհում շատ կարևոր մոտիվացիա է:

-Իսկ եթե թատրոնի տնօրենը մտածում է, որ այդ մոտիվացիան լինի, որ իր թատրոնի արտիստը ֆինանս ստանա, դա լա՞վ է, թե՞ վատ:

Իհարկե լավ է:

-Բա ինչո՞ւ մինչև հիմա դա չի արվել: Այդ հարցը ես տալիս եմ այն մարդկանց, որոնք, այսպես ասած, մտահոգ են թատրոնի մասին: Ինչո՞ւ մինչև հիմա դա չի արվել: Ես նորից եմ ուզում շեշտել, որ ես ինքս իմ աշխատանքից գոհ չեմ: Ես ուզում եմ, որ ավելի լավ լինի: Ես չեմ եկել ինքնագովքով զբաղվելու: Կոնկրետ աշխատանքի արդյունքն է, որ մարդը փորձից հետո չի գնում տաքսի վարելու: Չնայած տաքսու վարորդի մասնագիտությունը շատ կարևոր է, նա պետք է պրոֆեսիոնալ լինի, բայց ինչո՞ւ բալետի արտիստը պետք է գնա ու մեքենա վարի աշխատանքից հետո: Այսօր բալետի արտիստը փորձից հետո չի գնում տաքսի վարելու, որ գումար աշխատի: Այդ գումարը նա թատրոնում է ստանում: Եվ այսօր Դուք կարող եք ժամը վեցին գալ թատրոն և տեսնել, որ մարդիկ պարապում են: Ինչո՞ւ այդ մասին ոչ ոք չի ասում: Իսկ ինչո՞ւ մինչև հիմա այդպես չէր: Ես մեկ անգամ էլ եմ շեշտում, որ ես արդյունքներից գոհ չեմ, քանի որ իմ պարտականությունն է արդյունքներից գոհ չլինել: Հենց գոհ եղա․․․

Կլճանա․․․

-Դե, Աստված չանի:

Դժվա՞ր է, երբ ամեն կողմից փորձում են խոչընդոտել աշխատանքը:

-Ես չեմ կարծում, որ փորձում են խոչընդոտել, ես այդ խոչընդոտները չեմ տեսնում:

Իսկ տարբեր կողմերից քննադատություննե՞րը․․․

-Քննադատությունը շատ կարևոր բան է, և եթե կա առողջ քննադատություն, դու քաղում ես մտքերը, որոնք կարևոր են:

Ձեր աշխատանքի մեջ ո՞ր հատվածն եք ամենաշատը սիրում:

-Ես կարող եմ ասել, թե ինչը չեմ սիրում: Չեմ սիրում խոսել (Ժպտում է - Հեղ.):

Օպերա՞, թե՞ բալետ:

-Ամեն ինչ:

Նկատի ունեմ որպես դիրիժոր:

-Ես իբրև դիրիժոր գրանցված չեմ Օպերային թատրոնում: Ես իբրև դիրիժոր ելույթ եմ ունենում Հայաստանից դուրս, որի համար վճարվում եմ: Հայաստանում դիրիժորության համար ինձ չեն վճարում:

Իսկ դա ինչո՞վ է պայմանավորված:

-Որովհետև, եթե ինձ դիրիժորության համար վճարեն, կարծում եմ՝ ուրիշները կարող է հավելավճար չստանան: Շատ խնդիրներ կան, որ գալիս են նրանից՝ երբ մենք սկսում ենք հրավիրատոմսեր վաճառել և չակերտավոր հոգևոր սնունդ մատուցել: Ինչո՞ւ չակերտավոր, որովհետև, դրա կողքին պետք է հարց լինի՝ իսկ ինչքանո՞վ ենք մենք հոգեպես մաքուր, որ իրավունք ունենք այդ հոգևոր սնունդը տալ ուրիշին: Մենք մեր գործն ենք անում, և եթե մենք փորձում ենք երեխաներին դաստիարակել, որ դասական արվեստն էժան բան է ու արժեք չունի որպես ֆինանս, մենք ո՞նց ենք պատկերացնում թատրոնի ֆինանս ունենալու գաղափարը: Մենք ո՞նց ենք արտիստին վճարելու: Ինչո՞ւ օտար երկրներում արտիստին պետք է վճարեն, իսկ այստեղ՝ ոչ, այստեղ արտիստը պետք է բարեգործությամբ զբաղվի: Ինչո՞ւ: Ինչո՞ւ «Մետրոպոլիտեն» օպերան անկախ է և ֆինանսական այլ համակարգով է աշխատում, իսկ մենք այդ ճանապարհով չպետք է գնանք: Դուք որ գնում եք ռեստորան, սուրճի համար վճարո՞ւմ եք: Իսկ թատրոնում ինչո՞ւ չեք ցանկանում տոմսի համար վճարել:

Ես բալետային թատերախմբում մտերիմ ընկերներ ունեմ, բայց երբեք հրավիրատոմս չեմ խնդրում, որովհետև ես ուզում եմ  իմ ներդրումն ունենալ ներկայացումների մեջ:

-Տեսեք, դա գաղափարախոսություն է: Դուք, իբրև Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացի, ուզում եք օգտակար լինել թատրոնին և ընդհանրապես թատրոններին: Խոսքը միայն մեր թատրոնի մասին չէ: Դուք տոմսը գնում եք՝ հասկանալով, որ այդ գումարից ինչ-որ բան գնում է արտիստներին:

Բացի այդ, ես նաև մտածում եմ, որ այդ գումարի արդյունքում այլ ներկայացումներ կստեղծվեն: Իսկ ես ցանկանում եմ թատրոնում անընդհատ նոր ներկայացումներ տեսնել:

-Իհարկե: Օպերայում ունենք երկու բեմադրություն՝ «Մուկո» և «Սիրո ըմպելիքը», որը զուտ տոմսերի եկամուտով է բեմադրվել: Հավատացե՛ք, մենք այդ գումարով կարող էինք կահույք գնել, կամ պատերը ներկել, կամ ինչ-որ այլ բան անել: Ինչո՞ւ չեն արել: Ես խոսքն ուղղում եմ այն մարդկանց, դե Դուք էլ եք հասկանում` ես ում եմ ուղղում իմ խոսքը:

Ինչի՞ մասին եք երազում, պարոն Դուրգարյան:

-Ես երազում եմ, որ թատրոնը գա այն աստիճանին, ֆինանսապես այնպիսի կառույց լինի, որ կարողանա իր արտիստին ինքը վճարել, որ արտիստը հպարտ լինի, որ ինքն իբրև երաժիշտ ու արտիստ վճարվում է: Արտիստը չմտածի՝ գնա ուրիշ տեղ աշխատի, չմտածի՝ ընտանիքը ոնց պահի: Դա մեր պարտքն է:

Ասում են՝ Հայաստանում դասական երաժշտության հանդեպ հետաքրքրությունը նվազում է:

-Ես համաձայն չեմ, որովհետև դա սուտ թեորիա է, և այն մարդիկ, որոնք դրա մասին խոսում են, իրենք չեն սիրում դասական երաժշտությունը: Թող ասեն՝  չենք սիրում, այլ ոչ թե հետաքրքրությունը մարում է:

Հայաստանում դասական երաժշտության հանդեպ հետաքրքրություն կա՞:

-Իհարկե, հետաքրքրություն կա, բայց այդ հետաքրքրությունը պետք է անընդհատ «տաք» պահել, որովհետև մանկական ներկայացումներ բեմադրելով` մենք փորձում ենք հանդիսատես ձևավորել` վաղը ապագա հանդիսատես ունենալու համար: Կներեք, 30 տարի որևէ մանկական ներկայացում չի ստեղծվել: Մանկական ներկայացումները շատ քիչ են եղել, ու հանդիսատեսի պատրաստման գործընթացը կանգ առած է եղել: Հետևաբար,  թեորիան, որ դեպի թատրոն հոսքը քիչ է, որովհետև հետաքրքրություն չկա, համարում եմ սխալ: Դա այդպես չէ:

Նրանք, ովքեր չեն այցելում թատրոն, սովորաբար ասում են՝ «հա, մենք կուզեինք գալ օպերա լսել կամ բալետ տեսնել, բայց մենք չենք հասկանում»:  Ինչպե՞ս անել, որ այդ մարդիկ մոտիվացվեն, նրանց մոտ հետաքրքրություն ձևավորվի:

-Դա դաստիարակության հետ է կապված: Խորհրդային տարիներին միշտ ասել են, որ օպերան ու բալետն էլիտար արվեստ են՝ չեք հասկանա, այսինքն` այդ դաստիարակչական ընթացքն այնպես է ձևավորվել մարդկանց ուղեղում, որ դա շատ բարդ արվեստ է: Այդ մարդիկ ուղղակի պետք է գան թատրոն մեկ-երկու անգամ ու արդեն կսիրահարվեն: Դրա համար եմ շեշտում` մենք պետք է ավելի շատ քանակով ներկայացումներ ունենանք, որպեսզի մանուկ հասակից սովորեցնենք, որ թատրոնը գեղեցիկ է, և թատրոն հաճախող մարդն, իբրև քաղաքացի, վստահ եղեք, տարբերվում է: Ես մի օրինակ բերեմ: Մենք Թումոյում երեք օր բացօթյա ներկայացումներ կազմակերպեցինք: Մոտ 25.000 մարդ է եղել ներկայացումներին կամ գուցե ավելի: Բոլորը շեշտում են, որ Թումոյի ներկայացումներից հետո տարածքում մաքրություն չեն արել, քանի որ գետնին գցած սիգարետ չկար, աղբ չէր կուտակվել: Տարածքը մաքուր էր: Դա ի՞նչ է նշանակում, որ այնտեղ նստած քաղաքացին շատ պարկեշտ է և չի խանգարում իր կողքինին: Այդ վայելքը նայելուց չի ծխում կամ «Կոկա Կոլայի» շիշը չի շպրտում: Սա կարևոր էլեմենտ է: Դուք պատկերացնո՞ւմ եք օպերային թատրոն գան պոպկորն ուտելով: Չեք պատկերացնում, չէ՞: Բայց Հոլանդիայի թատրոններում պոպկորն ուտում են: Գնահատական չեմ ուզում տալ․ մենք դեռ դրան չենք հասել, մենք ավելի պահպանողական ենք, և դա ինձ համար շատ լավ է: Այս է ամբողջ պրոցեսը՝ մանուկներին դաստիարակելով դարձնել պարկեշտ քաղաքացի: Օրինապաշտ: Որովհետև թատրոն հաճախող մարդն օրինապաշտ է: Ես վստահ եմ, որ թատրոնից դուրս եկող հանդիսատեսն իր սիգարետը փողոցում չի նետի: Ուզում եմ հավատալ, որ չի անի:

Ինչպիսի՞ն եք տեսնում թատրոնը հինգ տարի հետո:

-Շատ-շատերը նստում են տաքսի ու ասում՝ «Վարպե՛տ, քշի Օպերա», ու նկատի ունեն ոչ թե թատրոնը, այլ կենտրոնը: Հինգ տարի հետո ես երազում եմ, որ մարդը նստի տաքսի, ասի՝ «Քշի Օպերա» ու նկատի ունենա թատրոնը: Եթե դա եղավ՝ ես կհամարեմ, որ մի քիչ գործ արվել է:

Շնորհակալ եմ շատ:

-Ես եմ շնորհակալ:

Զրուցեց Հասմիկ Հարությունյանը