Ֆրանսիացի նշանավոր գրող, «Սիրանո դը Բերժերակ»-ի հեղինակ Էդմոն Ռոստանի կյանքի վերջին օրերի մասին շատ է գրվել: Զանազան պատմություններ կան, սակայն հավաստի է դիտվում այս մեկը՝ շարադրված նրա մահից անմիջապես հետո:
Ասում են, որ Առաջին համաշխարհային պատերազմի օրերին նա արդեն հիվանդ էր: Ինչ-որ մի պահի, երբ ռազմաճակատում վիճակը դարձավ օրհասական, Ռոստանը քիչ էր մնում հոգեկան խանգարում ստանար: Բայց վերջապես վրա հասավ բաղձալի օրը. զենքերը լռեցին, պատերազմն ավարտվեց: Փարիզի փողոցները լցված էին մարդկանց հոծ խմբերով, նրանք վանկարկում ու երգում էին, դրոշներ էին ծածանում, գրկախառնվում էին: Անկողնում պառկած գրողը լսում էր այդ ձայները:
Հանկարծ նա ոտքի կանգնեց, սկսեց հագնվել և ասաց կնոջը.
- Չէ, ես այլևս չեմ կարող այստեղ մնալ: Ես չափազանց երջանիկ եմ դրա համար: Ուզում եմ ինքս էլ փողոց դուրս գալ:
Դուրս եկավ քաղաք, վերադարձավ մի քանի ժամ անց՝ ժպիտը դեմքին, և անընդհատ կրկնում էր.
- Ինչպիսի երջանկություն, ինչպիսի երջանկություն…
Երեկոյան ջերմությունը բարձրացավ: Նա այլևս անկողնուց դուրս չեկավ: Վերջին տողերը, որ հանձնեց թղթին, հետևյալն էին. «Բազմաթիվ զոհեր խլեց պատերազմը, պետք էր, որ մեկն էլ զոհվեր խաղաղության ուրախությունից…»:
Նյութը՝ Հովիկ Չարխչյան
